ေပၚေပါက္လာေသာ..စကားပံု

ဆရာမတေယာက္...ကိုးတန္းက်ဴရွင္တက္တုန္းကေၿပာၿပတာပါ..
လယ္သမားတေယာက္...သူ႔ေၿမကြက္ကိုတူးရင္းနဲ့..ဦးေခါင္းခံြတခု
ကိုေတြ႔တယ္...ဒါနဲ့ပဲcompany တခုက..သူ့ရဲ့ေၿမကြက္ကို၀ယ္လိုက္တာေပါ့..
ၿပီးေတာ့...စူစမ္းပါေလေရာ...တူးရင္းတူူးရင္းနဲ့...ၿမိဳ့ၾကီးတၿမိဳ့..ကိုေတြ႔ရတယ္...
ဒါက...ဘယ္ၿမိဳ့လဲ၊ဘာလို့ပ်က္သြားတာလဲ၊ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကလဲ...
ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြ..ၾကံဳလာရတာေပါ့...ဒါကိုပံုၿပင္လုိဒ႑ရီလိုေၿပာၿပခံရတဲ့..
လူတေယာက္ေရာက္လာတယ္.....
ထိုလူ: ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာတယ္လို႔မေၿပာခ်င္ပါဘူး...
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့..အဘိုးကို
သူ့အဘိုးေၿပာၿပခဲ့တဲ့ပံုၿပင္လို့ပဲထင္ေနတာပါ...႕
ခုကြၽန္ေတာ္ၿပန္ေၿပာနိုင္တာက...
ကြၽန္ေတာ့္အဘိုးအရင္တပတ္ကဆံုးသြားလို့...
သူ့ပစ္စည္းေတြ...သိမ္းေတာ့..
သူ့ရဲ့မွတ္စုထဲက..စာေတြ႔လို့ပါ....
ဒီၿမိဳ့ေလးဟာကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးသာယာတဲ့ၿမိဳ့ေလးပါ
တေန့မွာဒီၿမိဳ့ေလးရဲ့မီးေတာင္ၾကီးက..အသံေတြၿမည္လာပါတယ္..
ထူးဆန္းတာမွမဟုတ္တာ...ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့..
အပူေငြ႔ေတြထြက္လာပါတယ္...ေနာက္ေတာ့..
ေရေပၚမွာေပၚတဲ့ေက်ာက္တုန္းေတြေတာင္
က်ပါတယ္...အေၿခအေနမေကာင္းဘူးလို့ထင္တဲ့..
လူေတြက..အထုပ္အပိုးေတြၿပင္ထား
ၾကပါတယ္..တခ်ိဳ႔ကေတာ့ေဗဒင္ေတြနတ္ခတ္ေတြအရ..
ေၿပာင္းသြားၾကတယ္..
သံုးပံုနွစ္ပံုေလာက္ကေတာ့မေၿပာင္းေရြ႔ပဲက်န္ခဲ့ၾကတယ္...
ေနာက္..ခဲလံုးေတြက...ရက္ေတြနဲ့အမွ်ၾကီးၾကီးလာၾကတယ္..
လူေတြအားလံုးေၾကာက္လန့္တၾကားထြက္ေၿပးၾကတယ္...
ဒါေပမဲ့..သူတို့အားလံုးေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ..ေက်ာက္တုံးေတြက..
အိမ္ေလာက္ေတြရွိကုန္ၿပီ..
လူေတြအားလံုးေသဖို့ကိုပဲ..ေစာင့္က်န္ခဲ့ရေတာ့တယ္.....
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၿခာက္ၿခားဖို့ေကာင္းလိုက္မလဲ...
တူးလို့ရလာတဲ့အရိုးစုေတြမွာ...
တေယာက္နဲ့တေယာက္..အားကိုးတၾကီးဖက္ထားၾကတယ္ေလ...
ထူးဆန္းတာက
သူတို့ေတြအားလံုးမွာေနာက္ဦးေခါင္းခြံေတြမရွိၾကေတာ့ဘူး...
အပူဒဏ္ေၾကာင့္အားလံုးမေသခင္ပဲပြင့္ထြက္ကုန္ၾကတာေလ...
ေခ်ာရည္ပူေတြနဲ့..မီးခိုးေတြက..လမင္းၾကီးေတာင္..အၿပာေရာင္ၿဖစ္သြားလို့
နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနမွတခါၾကံဳတဲ့..အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို..
once in a blue moon လို့ေခၚသတဲ့...ကြၽန္ေတာ့္ဆရာမေၿပာၿပတာပဲ...
ေမာင္မိုးညိဳကေတာ့..အခ်ိန္ေၾကာင့္တဲ့...ဒါကစကားပံုေၿပာေပါက္လာတဲ့
အေၾကာင္းကိုေၿပာထားတာေလ...ဒ႑ရီေလးလိုေပါ့....